نوروز جشن باستانی ایرانیان است و با آن كه نمی توان تاریخ مشخصی برای پیدایش آن در نظر گرفت، اما افسانه های بسیاری در باره این جشن تاریخی در متون كهن آمده است.

برخی به استناد شاهنامه فردوسی، 'جمشید' یا 'كیومرث' را پایه گذار این جشن می دانند و بر این باورند كه این روز، روز پیروزی بر اهریمن و پلیدی بود.

به هر حال، نوروز در گذر زمان، امروز به بهانه ای برای شاد زیستن ایرانیان تبدیل شده كه این جشن و سرور با سرآغاز بهار طبیعت و جان گرفتن جهان همراه شده است.

البته این سرور و شادمانی از زمان ورود اسلام به این سرزمین، رنگ و بوی الهی نیز به خود گرفت و زمزمه دعای تحویل سال و مدد گرفتن از خالق هستی در آغاز چرخش مجدد زمین به دور خورشید، سبب شد تا نوروز به محل تلاقی دین و آیین تبدیل شود.

نوروز با سه هزار سال قدمت به عنوان قدیمی ترین جشن تمدن بشری كه گستره وسیعی از سرزمین های جنوب غربی آسیا، آسیای میانه، قفقاز، شبه قاره هند و حتی حوزه بالكان را در برگرفته است و هر سال بیش از 300 میلیون نفر در سراسر جهان آن را پاس می دارند.

با وجود همه اهتمامی كه متولیان فرهنگی كشور برای معرفی این جشن جهانی به مردم جهان دارند، باید بیش از پیش برای حفظ و پاسداشت این آیین ملی و جهانی كوشید كه این مهم جز با پایبندی به آیین ها و ارزش های نهفته در نوروز میسر نمی شود؛ ارزش هایی چون نوع دوستی، كمك به دیگران، صله ارحام، دوری از كبر و حسد و كینه و دوستی با بندگان خدا و طبیعت از جمله پیام هایی است كه در لا به لای آیین های نوروزی قابل دریافت است.

در این راستا ثبت نوروز در مهر سال 1388 در فهرست جهانی میراث معنوی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسكو)، این فرصت را برای ایرانیان و حوزه تمدنی ایران فراهم آورد كه پیام های نوروز كه همان صلح، نوع دوستی و تكریم انسانیت است، به ملت های مختلف جهان معرفی شود.

به نظر می رسد گسترش جایگاه ماهوی نوروز در سطح بین‌الملل، ضرورتی است كه بی تردید مورد تاكید مسئولان عالی رتبه نظام جمهوری اسلامی ایران نیز قرار دارد.

بی تردید، جشن جهانی نوروز، همبستگی میان همه مردمانی است كه این روز را یكی از نشانه‎‌های پروردگار می دانند، زیرا رستاخیز طبیعت، بازنمایی رستاخیز جان است و رستاخیز جان، بازنمایی رستاخیز آگاهی آدمی است كه با ظهور منجی عالم بشریت محقق می شود.

فراهنگ ** 2025 **